“Boven de wolken schijnt de zon altijd en het onderweg zijn past volledig bij het herstel van PCS, enkel onderweg vindt herstel plaats.”
– Michelle (terugvlucht Utah)
Leuk dat je dit leest! Ik ben Michelle, 21 jaar en op dit moment bezig met mijn laatste jaar van de bachelor rechtsgeleerdheid aan de universiteit. Voor mij is dat een droom die uitkomt, al vanaf groep 5 van de basisschool wist ik het: ik ga rechten studeren. Een droom waar ik altijd aan vast heb gehouden en die nu in vervulling gaat. Na het afronden van mijn bachelor begin ik komend studiejaar met mijn master Forensica, Criminologie en Rechtspleging. Veel van mijn tijd gaat uit naar mijn studie, maar sinds 1,5 jaar is er ook weer wat tijd voor mijn sociale leven. Op stap zul je mij niet snel tegenkomen, maar ik geniet wel van een festival, shoppen, een middagje op het terras of een dagje weg.
In september 2021, toen ik 17 jaar was, stond een dagje uit op de planning, eindbestemming: Duitsland. Nog geen kilometer van ons vertrekpunt stonden we stil vanwege wegwerkzaamheden. Niet lang daarna volgde een enorme klap, de auto achter ons kwam stapvoets aangereden, maar de auto daarachter had niet gezien dat we stil stonden, een aanrijding kon niet voorkomen worden. Al snel was er zowel politie als ambulance ter plekke. Ik had gelijk pijn aan mijn nek en dat beangstigde mij, van alle ziekenhuisseries die ik had gezien, wist ik dat ik mijn nek zo min mogelijk moest bewegen tot er iemand naar gekeken had. Ik werd gecontroleerd en daarna mochten wij onze weg vervolgen. We besloten alsnog naar Duitsland te gaan, de schade aan de auto viel mee en zelf waren we er redelijk oké vanaf gekomen, dachten we.
Toen ik die avond in bed lag, kon ik, ondanks pijnstillers, niet slapen door de hoofdpijn en pijn in mijn schouder. De dag erna besloot ik rustig aan te doen, maar daarna pakte ik mijn normale leven weer op. Na een week was mijn pijn nog niet weg, dus belde ik de huisarts, deze adviseerde mij om naar de fysio te gaan. Maandenlang ging ik naar de fysio, ik had 24/7 hoofdpijn, mijn schouderklachten verdwenen niet en mijn concentratie was niet meer wat het geweest was. Na zo’n 4 maanden fysio kwam ik weer terug bij de huisarts, de fysio wist het ook niet meer, er waren verschillende behandelingen ingezet, Medical Taping Concept, McKenzie oefeningen en dry needling, maar niets hielp. De huisarts gaf me op dat moment 2 opties, of nog een andere fysiotherapie proberen, Dean Watson, of een osteopaat bezoeken. Ik gaf de Dean Watson therapie een kans, maar na 4 behandelingen zonder resultaat, besloot ik zelf om niet verder te gaan met die therapie.
“Van het leven dat ik had opgebouwd, was niks meer over.”
Ik kwam opnieuw bij de huisarts, dit keer kwam ik in aanmerking voor een verwijzing naar een neuroloog. Na ongeveer een maand was het zover, ik was blij, want de neuroloog kon nieuwe behandelopties aanbieden. Ik werd neurologisch onderzocht, maar er werden geen afwijkingen gevonden, wel kreeg ik de diagnose commotio cerebri: hersenschudding. Er volgde een doorverwijzing naar een revalidatiecentrum, 3 maanden intensief revalideren. Ik zat op dat moment in de laatste maanden van mijn eerste studiejaar, revalideren en studeren naast elkaar was niet haalbaar, maar ik probeerde zo goed en kwaad als het kon toch het studiejaar af te ronden. Mijn weken zaten vol met zo’n 4 tot 5 afspraken per week: (psychosomatische) fysiotherapie, ergotherapie, een psycholoog en maatschappelijk werk. Het plan: mij eerst afbreken en daarna weer opbouwen. Helaas voor mij pakte dat plan anders uit, op advies van de revalidatiearts stopte ik met studeren, om verder te kunnen herstellen. Ik volgde behandeling bij een psycholoog en werd behandeld door een osteopaat, maar ook dit mocht niet baten. Nog voor ik aan herstel toe kwam, had mijn mentale gezondheid mij ingehaald. Van het leven dat ik had opgebouwd, was niks meer over: mijn studie gestopt, geen sociaal leven meer, ik werkte wat uren in de supermarkt, maar ging daar volledig aan onderdoor en toen was het voor mij klaar. Als dit mijn leven was, dan hoefde het van mij niet meer.
Al snel zat ik weer bij de huisarts en een dag later bij de POH GGZ, een spoedverwijzing naar de afdeling psychiatrie in het ziekenhuis volgde. De volgende diagnose kwam op mijn pad: een depressie. Antidepressiva werd opgestart, ik ging dagbehandeling volgen in het ziekenhuis en zij zouden mij écht gaan helpen. Nog geen 2 weken later werd ik opgenomen door toenemende suïcidaliteit. Een opname van ruim 6 weken volgde, in die periode leerde ik een arts, in opleiding tot psychiater, kennen. Hij voerde talloze gespreken met mij, zowel tijdens mijn opname als de maanden erna, mentaal ging het steeds wat beter, maar een tweede opname was niet te voorkomen. De tweede keer had ik het na 3 dagen gezien en dus keerde ik weer naar huis. Na 6 maanden vertrok mijn arts en ging ik in gesprek met mijn psychiater, met haar had ik niet diezelfde band, maar ik kon goed met haar overweg en zij kon dat ook met mij. Het werd inmiddels tijd om een nieuwe afdeling toe te voegen aan mijn lijstje: medische psychologie. Mijn medisch psycholoog zou mij gaan helpen met het oppakken van mijn leven, het idee was dat mijn klachten hetzelfde zouden blijven, maar ik wel weer alle normale activiteiten zou kunnen doen. Helaas bleek ook dit sprookje uiteen te spatten, zo simpel was het namelijk niet. Uiteindelijk stopte ook deze behandeling, zonder resultaat.
Na zoveel mensen gezien te hebben, zoveel mensen die aan mij hadden gezeten, was ik er even helemaal klaar mee, maar opgeven was geen optie. Vanuit mijn letselschade had ik inmiddels een arbeidsdeskundige gekregen, zij had nog wel een plan voor mij, een geheugentraining (Cogmed) via een ergotherapeut. Het voordeel van deze training was dat ik deze thuis kon doen en ik opnieuw vertrouwen kon opbouwen in mijzelf en mijn geheugen. Toen ik de training succesvol had afgerond, was ik toe aan een volgende stap, een traject bij diezelfde ergotherapeut volgde. We gingen aan de slag met de ASITT methode en werkten samen toe naar opnieuw studeren. De ASITT methode kostte veel van mijn tijd en ik vond het moeilijk vol te houden, maar ik zette door.
“Het thema was ‘hope’, ik moest deze hoop wel aanpakken.”
In de zomer van 2023 was ik er helemaal klaar mee. Het zoveelste feestje waar ik vanwege mijn klachten niet naartoe kon, brak me op. Mijn ouders hadden het al vaker met mij gehad over Cognitive FX, een behandelkliniek in de Verenigde Staten voor mensen met langdurige klachten na een hersenschudding. Op die zomerdag besloot ik een intake te plannen, een paar weken later was het dan zo ver. Met mijn broer zat ik achter mijn laptop en al snel kreeg ik te horen dat ik in aanmerking kwam voor behandeling. Het was geen goedkope behandeling en wat nou als er niks aan de hand blijkt? Ik nam de tijd om deze keuze te overwegen, maar toen ik op vakantie was met vriendinnen en we naar het vuurwerk in Cannes gingen, nam ik mijn besluit. Het was alsof alles zo had moeten zijn, die week was Amerika aan de beurt om een vuurwerkshow te geven en het thema was ‘hope’, ik moest deze hoop wel aanpakken.
Eenmaal thuis zette ik alles in gang, ik zocht uit wanneer ik het beste kon gaan in verband met mijn studie en we legden een datum vast. Op 4 november 2023, tijdens mijn tweede studiejaar, vertrok ik met mijn moeder naar Salt Lake City. Ik was enorm bang, bang dat ze niks zouden vinden, maar ook bang dat ze me niet konden helpen, dit was mijn állerlaatste hoop. Gelukkig bleek die angst geen werkelijkheid, op mijn scans werd wel degelijk wat gezien en ze konden mij helpen. Voor het eerst in al die jaren stond er een team om mij heen met begrip van mijn klachten én oplossingen. Ik leerde in 2 weken tijd mijn eigen handleiding, want zo voelde het, eindelijk kon ik mijzelf uitvinden. Eenmaal terug in Nederland begon pas het echte werk, het was nu aan mij om dat wat ik had geleerd toe te gaan passen. Het traject met mijn ergotherapeut liep nog, we stopten met ASITT en verlegden onze focus naar dat wat ik had geleerd bij Cognitive FX. Ook startte ik opnieuw bij een fysiotherapeut om daar te trainen, in de hoop mijn schouderklachten te verhelpen.
In de zomer van 2024 namen mijn hoofdpijnklachten af, mijn hoofdpijn was niet langer 24/7 mijn metgezel, maar kwam nog maar af en toe op bezoek. Toen ik begon aan mijn derde studiejaar in september van 2024 durfde ik het aan om mijn studieboeken te gaan lezen, met succes. Het verwezenlijken van mijn droom, rechten studeren en deze studie afronden, werd steeds haalbaarder. Mijn concentratie liet me niet langer in de steek en weekenden ziek op bed liggen vanwege overprikkeling zaten er niet meer bij. Er ontstond weer ruimte voor een sociaal leven naast mijn studie. Tot december 2024 bleef ik praten met mijn psychiater, maar ik besloot deze gesprekken stop te zetten. Onder behandeling blijven hield mij patiënt, mijn fysieke gezondheid was een heel stuk verbeterd en mijn mentale gezondheid kon er ook mee door.
Kijkend naar mijn eigen pad, heb ik Cognitive FX nodig gehad om verdere stappen in herstel te kunnen zetten, maar ik had niet eerder naar Cognitive FX moeten gaan. Het stukje mentaal herstel, ruimte om te rouwen, stilstaan bij alles wat ik ben verloren, was voor mij heel belangrijk om uiteindelijk te kunnen zijn waar ik nu ben. Wat ik door de jaren heen heb geleerd is dat alles met elkaar samenhangt, maar dat het bijna onmogelijk is om alles tegelijkertijd aan te pakken. De ruimte om met een klacht aan de slag te gaan, kwam bij mij steeds vanzelf. Het eerdere forceren, het steeds moeten behandelen door dan wel fysio, revalidatie of osteopathie, heeft voor mij averechts gewerkt. Ik kan het mijn jonge zelf niet kwalijk nemen dat ik zo graag vooruit wilde.
Nu mijn ergste klachten onder controle zijn, neem ik de tijd om aan mijn restklachten te werken, één voor één. Uiteindelijk is het ook een kwestie van geluk hebben met wie je treft en hoe hij of zij jou kan helpen. Als ik bepaalde mensen niet tegen was gekomen op mijn weg, had mijn leven er nu waarschijnlijk heel anders uit gezien, als ik er nog was geweest. Wat ik mee wil geven is dat je je eigen pad moet volgen, doe dat waar jij je goed bij voelt en niet dat wat iemand je voorschrijft. Je bent geen richtlijn, jij bent je unieke zelf en jouw pad gaat er waarschijnlijk heel anders uitzien dan dat van mij, maar verbetering in je klachten is, vroeg of laat, mogelijk.
